Ήμουνα κάποτε κι εγώ

Ήμουνα κάποτε κι εγώ

ένα παιδί μ’ αξία.

Έκανα όμορφη ζωή

και μ’ υπολόγιζαν πολύ,

μέσα στην κοινωνία.

Μια γυναίκα, αχ μια γυναίκα,

μ’ έκανε αγνώριστο

και τον πόνο έχω τώρα,

φίλο μου αχώριστο.

Στ’ αμαρτωλό περπάτησα

το μαύρο μονοπάτι,

γιατί με τράβηξε πολύ

αχ, η παράνομη ζωή

κι έγινα τώρα στάχτη.

Τώρα πληρώνω ακριβά

την άμυαλη ζωή μου.

Με τα κουρέλια να γυρνώ

κι αν τύχει άνθρωπο να δω

κρύβομαι απ’ την ντροπή μου.